Patrick van Engelen, die de communicatie verzorgt bij Kunstencentrum Waalwijk, start deze week met een nieuwe ‘KCW’ column, waarin niet heel verrassend muziek, kunst en cultuur een centrale plaats innemen.

Circa 1x keer per maand, zal hij zijn licht laten schijnen op cultuur in de breedste vorm. Persoonlijk, soms wat eigenwijs en hopelijk ook een beetje prikkelend.

Een nieuwe column
Jarenlang schreef ik columns voor lokale kranten in Waalwijk en omgeving. Eerst voor De Waalwijker, later De Maasroute. Beide kranten zijn inmiddels naar de eeuwige jachtvelden, maar nog steeds herkennen veel mensen mijn krullenkop van de stukjes die ik toen schreef.

Zo drentelde ik ongeveer drie weken geleden wat dagdromend uit de supermarkt toen een mij onbekende man me op de schouder tikte. “Ben je nog een keer in Marokko geweest?’, vroeg hij. Een beetje verbouwereerd met een pak halfvolle yoghurt in de ene hand en een zak nootjes in de andere, stamelde ik: ‘Marokko? Eh... nee. Hoezo?’. De man bleek een van mijn oude lezers. Ergens rond 2011 had ik een stukje geschreven over mijn vakantie naar Marrakesh. Mijn column van toen had voor hem blijkbaar mijn gezicht aan het Noord-Afrikaanse land gelinkt.   

Mijn nieuwe stukjes voor Kunstencentrum Waalwijk zullen anders zijn dan de tekstjes die ik voor de krant schreef. Minder kritisch op gemeentelijke politieke zaken. Meer gericht op kunst en cultuur. Over menselijke creaties waar dan ook.

Een column over kunst en cultuur in een tijd van oorlog en ellende overal ter wereld. Is dat niet een beetje potsierlijk? Ik denk het niet. Onlangs verscheen op Netflix de prachtige handgetekende film Grave of The Fireflies uit 1988. Wie denkt dat animatiefilms alleen voor kinderen zijn, raad ik aan om dit juweeltje van de befaamde Japanse animatiestudio Ghibli zeker eens te bekijken. De film, soms genoemd als een van de beste oorlogsfilms ooit, toont genadeloos met een ongelofelijke schoonheid de grauwe en gruwelijke werkelijkheid die door machtsbeluste politici en dictators slechts wordt gebruikt om propaganda mee te maken. Oorlog  gaat niet over stukjes land die wel of niet tot jouw grenzen behoren. De gewelddadige conflicten op de enige leefbare planeet die we hebben, gaan allereerst over mensen die sterven en honger lijden, over onschuldigen die onrecht wordt aangedaan.

De film, met als basis het gelijknamige, prijswinnende korte verhaal van schrijver Akiyuki Nosaka, speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar is in feite een tijdloos pamflet tegen oorlog. Een bewijs dat kunst en cultuur juist in een tijd van oorlog en geweld van grote waarde kunnen zijn. Het lijkt misschien naïef om kunst zo’n enorme kracht toe te kennen. Maar voor verandering – hoe onmogelijk een situatie ook is - is toch echt eerst een omwenteling in de hoofden van mensen nodig.

Uw cultuurengel